អំបោះអំបោះត្រូវបានណែនាំទៅកាន់ប្រទេសចិនបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមអាភៀន។នៅក្នុងរូបថតដំបូងបំផុតដែលយើងបានឃើញ ជនជាតិចិនស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ស្បែក (មានស្បែកគ្រប់ប្រភេទនៅខាងក្នុង និងក្រណាត់សាទីន ឬក្រណាត់ខាងក្រៅ) ឬអាវកប្បាស (ខាងក្នុង និងខាងក្រៅ) ក្នុងរដូវរងារ។ពួកវាសុទ្ធតែសំឡីនៅកណ្តាលក្រណាត់) ខ្លាញ់ និងខ្លាញ់ ជាពិសេសក្មេងៗដូចជាបាល់មូល។មនុស្សដំបូងគេដែលប៉ាក់អាវយឺតគឺជាជនបរទេសដែលមកប្រទេសចិន។បន្តិចម្ដងៗ ស្ត្រីដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិ និងម៉ូដទាន់សម័យជាច្រើនក៏ចាប់ផ្តើមរៀនដេរដោយដៃដែរ។នៅដើមសតវត្សទី 20 នៅទីក្រុងតាំងទីលំនៅតាមឆ្នេរសមុទ្រដូចជាទីក្រុងស៊ាងហៃ និងធានជីន ការប៉ាក់អាវយឺតបានក្លាយជាទម្លាប់ធម្មតា។ប្រភេទនៃម៉ូដ។
រោមចៀមមួយម្ជុលឬស្សីពីរ អង្គុយទំនេរនៅក្រោមបង្អួចបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ព្រះអាទិត្យរះលើស្មារបស់ស្ត្រីតាមរយៈអេក្រង់ពណ៌សដែលប៉ាក់ ជាប្រភេទនៃការលួងលោម និងភាពស្ងប់ស្ងាត់ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន។នៅទីក្រុងសៀងហៃ ហាងជាច្រើនដែលមានឯកទេសខាងអំបោះរោមចៀម មានចៅហ្វាយនាយអង្គុយនៅលើតុ ដោយបង្រៀនជំនាញប៉ាក់ដល់ស្ត្រីដែលទិញអំបោះរោមចៀម។បន្តិចម្តងៗ អាវប៉ាក់ដៃក៏បានក្លាយជាមធ្យោបាយចិញ្ចឹមជីវិតសម្រាប់ស្ត្រីជាច្រើននាក់ដែរ។"ការងារល្អនៅកន្លែងធ្វើការ" បន្តិចម្តងជំនួស "ការងារល្អនៅប៉ាក់" ហើយបានក្លាយជាការសរសើរដល់ស្ត្រីចំពោះភាពប៉ិនប្រសប់របស់នាង។នៅលើសន្លឹកបៀខែសៀងហៃចាស់ តែងតែមានសម្រស់សក់ពាក់ពាក់អាវធំចម្រុះពណ៌ និងអាវយឺតពណ៌សដែលប៉ាក់ដោយដៃដែលមានលំនាំប្រហោង។ភាពពេញនិយមនៃអាវយឺតប៉ាក់ដោយដៃបានធ្វើឱ្យឧស្សាហកម្មរោមចៀមអភិវឌ្ឍយ៉ាងឆាប់រហ័ស។សូម្បីតែនៅក្នុងឆ្នាំសង្រ្គាម ឧស្សាហកម្មជាតិជាច្រើនត្រូវបានបង្ខំឱ្យបញ្ឈប់ការផលិត ហើយឧស្សាហកម្មផលិតរោមចៀមស្ទើរតែមិនអាចរក្សាបាន។
ពេលវេលាបង្ហោះ៖ ថ្ងៃទី ១៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ២០២២